Is het een kwetsbaar of een pretentieus omslag? De jury is meteen verzeild in een stellingenoorlog over Opus 1. The artist’s beginnings, waarin onderzoek wordt verricht naar het eerste werk van een kunstenaar en de manier waarop het zijn slagschaduw zou werpen op het vervolg. Of is het verband tussen het verdere oeuvre en Opus 1 veeleer een constructie, een ‘image’?
Hoe verdeeld de jury ook blijft over de omslag (die een stevig grijs plat verbergt), zo unaniem raakt ze het eens over het binnenwerk, dat opent met een pagina voorzien van hip stippenpatroon. Van contrasten gesproken. Er is volop gebruikgemaakt van rotatiekranten-papier, maar toch voelt het aan alsof je ‘een cadeau’ van blijvende waarde krijgt. De inhoudstafel is overzichtelijk aangebracht op de binnenflap. De typografie – met zijn niet uitgelijnde enkelvoudige kolom met schreefloze vette letter (Balance, Evert Bloemsma’s Opus 1) en prettige interlinie – is outstanding. Net als de beeldplaatsing: nergens is deze overdadig en altijd goed gebalanceerd.
Ook hier zien we die onpretentieuze aanpak, die de lezer en kijker moeiteloos overtuigt. We stuiten er wel vaker op: een matige cover verbergt een prachtig boek. Bij Opus 1 met zijn sublieme binnenwerk is dit andermaal het geval.