Het woord en het wit en niets anders. Goede poëzie verdraagt geen toeters en bellen. Sterker nog, als in de buurt van poëzie het geluid van toeters en bellen wordt vernomen, dan rijst nogal eens het vermoeden van minder goede poëzie.

Het woord en het wit dus. Toch vormen zij niet het hele verhaal. De ervaring leert namelijk dat een geserreerde behandeling van woord & wit zelfs de beste poëzie met een grauwsluier kan opzadelen. Het is nu juist de eh… uitdaging voor de poëzievormgever om met de minimale middelen die hem bij dit genre ten dienste staan die grauwsluier te verjagen. Opdat we woord & wit als door een strak gezeemde ruit waarnemen.

De jury was unaniem in zijn mening over Robert Ankers verzamelbundel Nieuwe veters. De keuze van een literaire uitgever voor een vormgever die niet uit de ‘eigen’ kring afkomstig is, heeft hier onverdeeld gunstig uitgepakt. De strofen zijn gewoon de strofen. De interlinie is aan de zuinige kant gehouden – en dat verleent aan de gedichten met grotere regellengte terecht een proza-achtig karakter. De namen van de opgenomen bundels staan daarentegen in een schreefloze letter, als tussentitels en in voetregels. Deze typografie strekt zich uit tot in het voorwerk en op het exterieur. De belettering van het stofomslag wordt op het blauwe omslag in blinddruk herhaald. Dat blauw keert dan weer terug in het leeslint, het garen en op de rug van het stofomslag. Er is zelfs een bescheiden ornament, in de vorm van reeksen accents aigues. Ze duiken op in de inhoudsopgave, register en op scheidingspagina’s.

Staat er dan helemaal geen beeld in? Toch wel. De rug is namelijk een plaatje.