Hoe houd je de aandacht van de beschouwer vast in een bundeling van essays en gesprekken over de herdefiniëring en herwaardering van het museum? Zelfs bijdragen van inmiddels bekende Nederlandse kunst- en cultuurbeschouwers bieden nog geen garantie. Theoretische verhandelingen met beeld in een ondersteunende rol gaan vaak ten onder in platte, eendimensionaal vormgegeven readers die niet echt doen waarvoor ze bedoeld zijn, namelijk het aanjagen van het discours.

Des te opmerkelijker dat het de ontwerpers Mevis & Van Deursen hier wél is gelukt om een levend document te maken. Met schijnbaar gemak worden tekstkolommen en corpsgrootte per bijdrage vergroot of verkleind, al naar
gelang de hoeveelheid beeld die beschikbaar was. De dynamiek die dit oplevert werkt intrigerend en stimulerend. Je wordt nieuwsgierig gemaakt en als het ware het onderwerp in gezogen. De afwisseling van vier bladspiegels – het lijken er meer – met bij ieder een eigen rol voor beeld werkt ook mee om het gevoel te versterken van binnen versus buiten, het museum versus de wereld eromheen. Even pragmatisch als consequent wordt hierbij een vaste kolomlengte gehanteerd die voor rust en regelmaat zorgt en een zeer coherent geheel oplevert.

Het omslag met gescheurde foto’s als fragmenten overtuigt niet alleen als referentie naar de inhoud. De beelden hebben ook een eigen aantrekkingskracht: dit boek moet geopend worden.