Kan de lof van een Best Verzorgde Boekenjury zich ook tot een titel uitstrekken? Ga er maar van uit dat dat kan. Een plichtmatige titel is immers als een gemiste kans te beschouwen. Zo’n titel voedt het vermoeden dat ook elders in of aan het boek de routine zal regeren.

Neem Bang voor bloemkool. Het is een titel die onmiddellijk blijft hangen en die nieuwsgierig maakt naar de inhoud. Als de ondertitel Reportages uit de kinder- en jeugdpsychiatrie de titel was geweest, dan hadden we direct gevreesd voor pagina’s vol taaie tekst.

Niets daarvan. De alertheid en zin voor communicatie die de titel Bang voor bloemkool hebben gebaard, doortrekken het hele boek. De krachtige zwart-witfoto’s, mooi gelithografeerd en gedrukt, en effectvol geplaatst in het wit van de pagina’s, illustreren het verhaal niet zozeer, ze vertellen het. Op één na waardeerden de juryleden het gebruik van de steunkleur blauw voor de gehele hoofdtekst. Hier en daar wordt hij onderbroken door kaderteksten, waarvoor de drukkleur zwart als kader dienst doet.

Het formaat is des te lekkerder omdat het relatief zeldzaam is. Aan de verleiding om de afmetingen terug te drukken binnen de persvriendelijke 17 bij 24 centimeter is niet toegegeven, mooi niet.

Bang voor bloemkool is een verrassend boek van een uitgever die we doorgaans niet tegenkomen bij De Best Verzorgde Boeken.