Het Institut Néerlandais in Parijs exposeerde de foto’s die de Nederlandse fotografe Ilse Frech in de Parijse banlieue maakte van jonge moslima’s. Deze foto’s werden losbladig verzameld in een kartonnen wikkel.

Het is in de letterlijke zin van het woord een portfolio, maar is het ook een boek? Eigenlijk is het meer een boek dan een geniete brochure een boek is. Het heeft een rechte rug van meer dan een centimeter breedte, ook al staat wat oogt als de rugtitel ernaast op de achterzijde.

Een ander boekachtig element is dat de wikkel geen vellen bevat maar katernen. Zes katernen met ieder vier kwarten met grote foto’s. En één katern met korte interviews met de geportretteerden. Alles los in en op elkaar geschoven.

Binnen de schaduwjury werd breeduit gediscussieerd over zin en onzin van dit afzien van de boekvorm. De zin won. De meeste beelden lopen door het hart van de spread heen. Alleen lopen ze niet door op de tegenoverliggende pagina, maar op dezelfde kwart. Dit geeft deze katernen iets heel eigens, met mogelijkheden tot kijken en vergelijken die je bij een gehecht katern niet hebt. Voorzichtig schuif je de vellen iets uit elkaar, je licht er een of twee op, maar je waakt ervoor om de gegeven volgorde helemaal te verbreken. Het lijkt wel of er een manier gevonden is om de kijker het materiaal met meer aandacht tegemoet te laten treden.

Wat we van de jonge vrouwen te zien krijgen, is hun zelfvertrouwen, zelfbewustzijn. Deze fotopresentatie bouwt daaraan mee. Haar hele uitvoering is daarmee in overeenstemming. Mise-en-page, lithografie en druk op zacht-glanzend papier zijn allemaal uitgesproken hoogwaardig. En tegelijk niet over the top. Een staaltje evenwichtskunst.