Kijk hoe op het stofomslag de titel op één plek het silhouet raakt. En hoe de schaduw achter de titelletters achterop terugkeert in de ruimte voor de barcode. En hoe het beeld op het stofomslag terugkeert op de band. Wie zo uitgegeven wordt, en dan nog wel in vertaling, mag zich gelukkig prijzen.

In Bericht vanuit het innerlijk schrijft Paul Auster over wat er voor hem toe deed in zijn jeugd. Aan de leespagina’s is qua vorm niets te beleven. Dat is het juist! Dit is pure typografie en inherent aan pure typografie is dat deze zich op de achtergrond beweegt en dus niet opgemerkt wordt.

Die leespagina’s staan op relatief glad papier. De reden daarvan wordt vanzelf duidelijk. Het boek sluit namelijk af met een Album met beelden die Austers verhaal op een andere manier dichtbij brengen. Doordat die beelden op hetzelfde papier staan, worden ze niet geïsoleerd tot een fotokatern maar zijn ze het vierde verhaal in het boek, maar dan in een andere vorm.

Eén jurylid vond op sommige pagina’s de afstand tussen de hoofdtekst en de voetnoten te krap. Dan zét je een keer de noten ouderwets onderaan de pagina, is het wéér niet goed.