Hoe breng je een onwaarschijnlijke hoeveelheid informatie onder in een boek dat toch handzaam blijft? Deze Dode Vrouwen Almanak is een wonder van proportionering. Hoogte- en breedtemaat zijn bescheiden, maar in combinatie met de dikte werken ze optimaal.
Dat de pagina’s zo volgeladen zijn, snapte iedereen. Voor langer dan één avond doorlezen is het boek niet bedoeld; daarna is het een naslagwerk. Ook al telt het 1500 pagina’s, één mannenhand kan het vasthouden, die hele avond lang. Het roze papier leverde enige discussie op, ligt die kleur er niet te dik bovenop? Bij nader inzien niet, en het bewaart afstand tot het akelige prinsessen-roze van de meisjesmarketing. De glossy beeldkaternen leveren een mooi contrapunt op en brengen extra geleding aan in het object. Zelfs de barcode is in your face.
Alles wat in dit boek staat, valt online te raadplegen in een database – en meer nog, over dit onderwerp. Het succes van het boek laat zien dat er in die digitale oeverloosheid plaats blijft voor de selecterende en ordenende hand van uitgevers en redacteuren. En ontwerpers. Een conclusie die tot vrolijkheid stemt.