Het beraad over Zeven pogingen om een geliefde te wekken opende met de constatering van een jurylid dat het boek niks beter en niks slechter was dan andere inzendingen. Pas daarna groeide de waardering voor de uitvoering van deze debuutroman. Dat heeft met context te maken en met intrinsieke kwaliteiten.

Om met de context te beginnen: ook op een markt waar vergeleken met de beste jaren bijna 20% minder boeken hun weg naar het publiek vinden, blijven uitgevers op debuten inzetten. Daaronder bevinden zich immers de schrijvers van de toekomst voor de lezers van de toekomst. Uitgevers zetten op debuten in, ook als ze, zoals in dit geval, geen grotere startoplage aandurven dan iets onder de duizend exemplaren.

De intrinsieke kwaliteiten van Zeven pogingen om een geliefde te wekken zijn gelegen in de royale bladspiegel, dito hoofdstukopeningen met vignetachtige illustraties van de schrijfster en een sterk omslagbeeld, ook van haar hand, op niet-glimmend materiaal. Met als voorbehoud dat de meeste juryleden de omslagtypografie een beetje het kind van de rekening vonden. ‘Een eenvoudig boek dat toch heel erg opvalt.’