De voornaamste moeilijkheid waarvoor de juryleden zich gesteld zagen toen Me We op tafel kwam, was om zich niet te laten meeslepen door de prachtige foto’s die de inhoud van het boek uitmaken. Deze moeilijkheid erkend zijnde, bleken er ruim voldoende kwaliteiten aan het boek te kleven om uitverkiezing bij de Best Verzorgde Boeken te rechtvaardigen.
Allereerst is er de redactionele keuze om de portretten te ordenen in één doorlopend levensverhaal, van geboorte tot dood. Zo wordt het anekdotische universeel, zo wordt me inderdaad we. Dan is er de wijze van uitserveren van de beelden, zwart en kleur, paginagroot of groter, alles in een vrije opeenvolging naar bevind van zaken opgelost. De bijschriften zijn periodiek gegroepeerd op verder witte pagina’s, die in één gebaar ritme aanbrengen in de sequentie en iedereen op weg helpen die namen bij de hoofden moet weten. Lithografie en druk op mat papier zijn uitstekend.
Dat niet gekozen is voor één portret op de voorzijde, spoort met de glamourloze stijl van de fotograaf. In plaats daarvan krijgt de titel op de band extra beeldende kracht – een sterk gebaar. Dat de rugtitel niet van boven naar beneden leest, zoals in Nederland en België gebruikelijk, is dat slordig of dwars?