Een academisch proefschrift werd opgewaardeerd tot een bomvolle ontwerpersmonografie, de promovenda gesecondeerd door een onderzoekende ontwerper en een ontwerpende ontwerper. Een niet aflatende beeldenstroom voert ons terug naar de tweede helft van de vorige eeuw, toen de computer zijn schaduw al volop vooruit wierp, maar de protagonist die nieuwe beeldtaal nog met geduldige volharding in elkaar moest knutselen.
Ook het jurylid dat al meermalen zijn stem verheven had tegen een overkill aan beelden, was voor Jurriaan Schrofer direct gewonnen. Op elke spread voel je de weloverwogen toewijding waarmee de beelden gearrangeerd zijn. Daaronder gaat een keuze schuil die een grondtoon van rust in het boek brengt: de hoofdtekst toont zich alleen in volle pagina’s, daar is niet in geknipt.
Als kers op de taart: de in groen uitgespaarde Schrofertekst waarmee de binnenzijde van het omslag gedecoreerd is, loopt door in de opengehouden rug. ‘Een heerlijke grabbelton.’