Er zijn waarnemers van ons leesgedrag die het korte verhaal een mooie toekomst voorspellen, vanwege de algehele verhaasting waaraan we ten prooi zijn. Zolang die voorspelling nog niet is uitgekomen staat het uitgeven van korte verhalen gelijk aan tegen de stroom oproeien. Een stroom die wordt gevormd door merendeels vrouwelijke lezers die niets liever willen dan zich onderdompelen in een volumineuze roman.

Uitgeverij Podium heeft het korte verhaal een eigen vehikel willen geven door een verhalenreeks te ontwikkelen. Dezelfde verhaasting dicteert ook dat het aanzien van zo’n serie niet te dwingend en rigide mag zijn, want dan vinden we het al gauw saai en verklaren we ons serie-moe. Zo’n serie is dus een staaltje evenwichtskunst.

Podiums verhalenreeks kenmerkt zich door een relatief breed boekformaat, een afgeronde tekstbalk op voorzijde en rug, lichtgrijze, lamel-achtige verticalen in het voorwerk en op het omslag, een dubbel kader om de titelpagina en binnenin een haarlijn tussen de kopregel en de tekst.

De omslagbeelden zijn krachtig van zichzelf.Niet alle juryleden waren door alle ingezette middelen overtuigd, maar over de hele linie vond de jury het een lofwaardig initiatief. ‘Een serie neerzetten is een stuk moeilijker dan één mooi boek maken.’