Wat doe je voor een dichter die 95 jaar wordt? Het is een zeldzame mijlpaal, maar in die kleine eeuw is alles al een keer gedaan. Het welbestede leven van de dichter zelf bood uitkomst. Naast bloed onderzoeken en dichten heeft Vroman van jongs af aan getekend en soms ook geschilderd. Hoogste tijd om aan dat aspect eens aandacht te besteden.
Dat gebeurt in Leo Vroman tekenaar op aanstekelijke wijze. Qua hoogte past het boek perfect naast zijn dichtbundels. Het meeste van Vromans werk, mensgericht als het is, is staand. Dat maakt dat alles in een presentatie van één ding tegelijk voorbij kan komen, zonder loze witruimte. De beeldreeksen worden onderbroken door tekstpagina’s op dunne omstekers. Ze bevatten meest sprekende prozafragmenten. Poëzie is toegevoegd waar het de beelden aanvult. Vroman voert vaak zichzelf op in zijn tekeningen. Aan de hand van een aantal foto’s valt na te gaan of hij dat een beetje gelijkend heeft gedaan. (Dat heeft hij.)
Ook zonder kennis van Vromans poëtica raak je onder de indruk van de niet te stoppen creativiteit van deze man. Waar vind je in één en hetzelfde leven stripverhalen, surrealistische droomlandschappen, menu’s uit het jappenkamp en computertekeningen bij elkaar? Het zelfbewuste bandontwerp rond het boek navenant af.