Zindelijkheid kenmerkt het werk van de Hongaars-Nederlandse fotografe Eva Besnyö (1910–2003). Glasheldere portretten, frisgewassen bloesjes, nieuw-zakelijke interieurs, aangeveegde Zeeuwse strandhuisjes. Het zijn foto’s die niet meteen de indruk wekken dat een vochtig en dichtbevolkt kikkerlandje onze habitat is. Ook haar uit juli 1940 daterende impressies van een verwoest Rotterdam zijn propere, zonbeschenen composities van puin en staal.
Op gepast-zindelijke wijze wordt haar werk gepresenteerd in deze door Stichting Voetnoot uitgebrachte fotografische bloemlezing. Het gekozen vormgevingsprincipe is van een doeltreffende simpelheid: doorgaans één afbeelding per pagina. Nauwelijks variatie in beeldgrootte. De pagina-as als stabiele balanceringslijn. Vanzelfsprekend louter zwart-wit, want kleurenfotografie, aldus Eva Besnyö, is ‘net echt en dus vreselijk’.
Alles is haarscherp gedrukt in een fijn raster op mat gestreken papier. Vooral die uitstekende reproductiekwaliteit gaf bij de jury de doorslag. De eenvoud in vorm strekt zich uit tot het voorplat, dat aangenaam is uitgevoerd zonder letters.
Fotoboeken bevatten per definitie weinig tekst. Helaas leidde het typografisch onderdeel tot enig gemor in de jury. Waarom, bijvoorbeeld, zijn in het voorwerk de regels zodanig breed gezet dat lezen bijna een straf is? En waarom schurken op diezelfde pagina’s de afbeeldingen zo hinderlijk krap tegen het zetwerk aan?