Catalogi van groepstentoonstellingen doen vaak wat afstandelijk aan. Dat komt doordat elke deelnemende kunstenaar het boek even lief moet zijn. Ter tafel lag de catalogus van een presentatie in de Nederlandse ambassade in Berlijn. Het gaat om een aantal kunstwerken uit de collectie van KPN. Het is een boek dat aan die afstandelijkheid ontkomt. En wel dankzij de slimme manier waarop de ontwerpers enkele kenmerken van het ambassadegebouw in het boek hebben verwerkt.

Rem Koolhaas ontwierp voor het gebouw een spiraalvormige indeling, van receptiebalie tot dakterras. De KPN-kunstwerken hingen niet in een apart expozaaltje, maar verspreid door de spiraal. Hun volgorde lag daarmee voor de bezoeker vast. Het boek houdt zich aan deze volgorde. Bij elke reproductie staat de hoogte vermeld op de spiraal van Koolhaas, van 3,70 tot 23,60 meter boven het maaiveld.

De reproducties zijn quasi op het matte papier geplakt achter een innovatieve vernisbalk. Deze is horizontaal steeds zo breed als de reproductie maar verticaal aflopend. En in het voorwerk zijn enkele materialen die Koolhaas in de ambassade verwerkte aflopend in close-up weergegeven.

Enige tegenwerping is mogelijk. Een boek is toch geen ambassadegebouw? Vallen de gekozen oplossingen niet als evenzovele ornamenten te kwalificeren? En dat in het Adolf Loosjaar 2008, honderd jaar na het verschijnen van Ornament en Misdaad? Misschien is de jury aan het vooruitgangsgeloof van Loos voorbij. De gekozen oplossingen werden in elk geval ‘mooi hedendaags’ gevonden.