Dit is een monumentaal gemaakt boek in de lijn van een eerder uitverkozen oeuvre-uitgave van deze uitgever, met de poëzie van Paul Celan. De jury vond ook deze onderscheidend genoeg om te honoreren. Bruno Schulz is wat men noemt een ‘schrijver-schrijver’ die voor zijn thematiek vooral put uit zijn eigen omgeving. Hij is introvert en geen liefhebber van de menselijke soort. En precies dat heeft de ontwerper weten vast te leggen. Veel zwart en pms goud, zwart op snee, gedurfd somber. De zwarte band is mooi verzorgd, met een minuscuul brilletje gepreegd op de achterkant. De twee leeslinten in zwart en goud zijn puur voor de vorm, want ten minste een daarvan is overbodig. Niet elk jurylid was gecharmeerd van de gelaagde typografie op het omslag – inmiddels een specialiteit van deze ontwerper – maar anderen vonden het juist hier weer heel geslaagd.

Omslag en typografie van het binnenwerk zijn uit één hand en toegesneden op het karakter van specifiek dit boek. Streng en ingetogen. Het binnenwerk lijkt wat grijs gedrukt, maar dat kan ook komen door de iets te wijde, en daardoor on-Nederlandse letterspatie. Ook in de detaillering van de illustraties is het een en ander verloren gegaan. Waarschijnlijk doordat ze oorspronkelijk gerasterd waren en nu als lijnopname geplaatst. Een misrekening zijn de tien (!) blanco bladzijden achterin. Een aan het boek dienstbare vormgever had dit moeten voorkomen.