Een boek met zo’n inhoud kun je natuurlijk niet opzijleggen, vond een van de juryleden. Maar dat hoeft ook niet, vonden we, want de kwaliteit van het ontwerp en de uitvoering van dit boek is overtuigend en maakt het in alle opzichten tot een boek dat respect afdwingt.
De hoofdpersoon is de documentaire fotograaf Huub van der Put, die zodra hij hoorde dat hij de slopende spierziekte ALS had, besloot het ziekteproces visueel, in zijn medium fotografie vast te leggen. Ook vroeg hij andere fotografen, en niet de minste, dit te doen, en hield hij wekelijks een weblog bij.
Het boek, met een klassieke linnen band heeft in het binnenwerk twee lagen: de direct leesbare laag, met het verhaal en kleinere foto’s als in een album, en die van de (makkelijk) open te snijden pagina’s die beeldvullend vaak heel intieme beelden prijsgeven. Na het opensnijden ontstaat een ruwe rand op de snee die goed aansluit op de band.
Er was wat twijfel over de louter kapitale typografie van het binnenwerk, maar hoe zwaar weegt dat hier? Je wordt meegezogen in het noodlot van dit jonge gezin, juist ook door de afwisseling van treurige, schokkende, liefdevolle en heel af en toe vrolijke beelden.