‘Don’t look at me – I’m irrelevant!’ Midden in de jaren ‘80 comedyserie The Young Ones zoomt de camera plotseling in op een lucifersdoosje dat aldus zijn onbelangrijkheid belijdt. Een beetje op die absurdistische manier staan de planten in The Plant Collection erbij, in de witte museumruimten van het Stedelijk Museum, op de zwart-witte tentoonstellingsbeelden uit de tijd van Willem Sandberg en Edy de Wilde die in dit boek zijn samengebracht. Er zit zeker een aspect van dead-pan humor in, om een gatenplant bij Mondriaans Victory Boogie Woogie te zien staan. Het archiefproject van Inge Meijer levert een prachtige collectie tijdsbeelden van het Amsterdamse museum op, waarin niet de kunst maar de planten, hoe bescheiden en marginaal ook, de hoofdrol krijgen. Ondenkbaar in het huidige museum vanwege alle hygiënevoorwaarden en klimaateisen, verbazen we ons nu over hun stille aanwezigheid, maar eigenlijk is hun even stille verdwijning uit de museumzalen net zo opmerkelijk. Het zou zo een hedendaags klimaatactivistisch kunstproject kunnen zijn, die introductie van natuur in het steriele museumgebouw. En in zekere zin ís het project van Meijer dat ook, en was de introductie van de planten door Sandberg ook een bewuste, cultuurpolitiek en sociaal-idealistisch gemotiveerde daad. Het is ongelofelijk hoe de presentatie van deze serie archieffoto’s in zwart en wit een eenentwintigste-eeuwse, postmoderne en absurdistische vibe kan hebben. De droge presentatie, de bijschriften bij de foto’s, de teksten: alles is opgezet als een tentoonstellingscatalogus. En terecht, want de planten van het Stedelijk werden ook opgevat als een collectie, met een speciaal opgeleide suppoost als verzorger. Het linnen ruggetje van de Zwitserse binding doet aan de vormentaal van Sandberg denken, merkt een jurylid op, en de twee flappen die van links en rechts het boekblok inpakken geven het geheel ook het gevoel van een archiefmap. De transformatie van archieffoto’s tot een kunstproject is bereikt door selectie, presentatie en concentratie en de vormgeving en materialisatie zijn daarbij integraal en voorbeeldig. Een perfect afgeronde wereld waar de jury uiteindelijk unaniem voor valt.