De ‘meidenbijbel’ roept een enorme discussie op en dreigt een langdurige patstelling in de jury op te leveren. Geruime tijd blijft de stand onverkwikkelijk staan op twee tegen twee. Het gesprek spitst zich toe op de band, want het binnenwerk is een standaardbijbel.
Deze kunststof band is een patchwork van kleurrijke, folkloristische motieven die refereren aan Nederlandse klederdrachten. Enkele juryleden zien streng gereformeerde dorpen voor zich en meisjes die in zulke outfits ter kerke gaan. Het is de jury evenwel niet duidelijk of het kleed van deze bijbel méér is dan een marketing-stunt om deze specifieke doelgroep te bewerken. Het is een bijzondere verpakking die de Bijbelse inhoud maskeert en bij enkele juryleden de suggestie wekt dat het lezen van de bijbel in het openbaar een heimelijke activiteit is of kan zijn. De hippe, vrolijke stoffencollage is anderzijds heel toepasselijk voor deze doelgroep.
De vorm is dermate ongebruikelijk en uitzinnig dat het oordeel van de jury ten langen leste kantelt naar een plus.