In dit mooi uitgevoerde boekje treft niet alleen het onderwerp, maar ook de zorg waarmee deze fotoreportage is geordend en behandeld. Op een piepklein eilandje in de rivier de Noord bij Dordrecht moet het gezin van Hannie de Vos en haar kinderen wijken voor de ‘nieuwe natuur’, een overheidsproject dat wil terugkeren naar de ‘oude natuur’ die er was voordat mensen erop ingrepen.

Door het bestaande leven hier te documenteren – dat reeds verwijst naar vervlogen tijden – brengt dit project een dubbele nostalgie teweeg. Uit elke zorgvuldig vormgegeven bladzijde spreekt vergankelijkheid, weemoed en kwetsbaarheid, terwijl het rommelige, vrije, ongerepte boerenbohemienleven van dit gezin tegelijkertijd wordt bezongen. De kleuren zijn zacht en sommige foto’s vervagen reeds. De teksten werden op doorschijnend papier afgedrukt.

Dat dit leven hier moet verdwijnen is een groteske, absurdistische ingreep van hogerhand die een gevoel van machteloze woede oproept. Tegelijkertijd is dit boekje zó liefdevol tot op de millimeter, dat er poëtische droefenis overblijft.