Anders dan die van Hans Bol (in Paradise City, dit jaar ook een Best Verzorgd Boek) worden de Carrarafoto’s van Aglaia Konrad niet als losse, mooie, op zichzelf staande beelden gepresenteerd, maar in een ruige dynamiek. Ze worden koud tegen elkaar aan gezet, soms als een strook die op de volgende pagina verdergaat.
Zo ontstaat een filmisch-fragmentarisch ‘verhaal’ en een versplintering van de visuele continuïteit, omdat vaak verschillende perspectieven tegelijk worden getoond. Soms zijn het ook dezelfde foto’s, maar dan in een ander licht. De kijker wordt steeds op een ander been gezet en telkens opnieuw uitgedaagd om de gefotografeerde plekken te ondergaan. Het boek als geheel krijgt het karakter van een drama van licht en schaduw, waarbinnen kleurpagina’s de ritmiek opschudden. De vormgeving van het boek dwingt goed kijken af en activeert.
Het omslag bestaat uit een kleurenfoto met een zwarte drukgang in grofgerasterde foliedruk over het laminaat met linnenstructuur.