Forse blauwe en rode letters, in synchronie geplaatst op een kaft met de befaamde bruine inpakpapier-look: de knipoog naar Willem Sandberg ligt er vingerdik op bij de omslag van Het Stedelijk in de oorlog. Te dik, vond een aantal juryleden. Moet je telkens opnieuw met de erfenis van Sandberg in de weer gaan, zo rees de vraag. Maar in dit geval is de keuze van vormgever Studio Ron van Roon beslist niet ongepast. Dit boek handelt over de manier waarop vele voor de nazi’s gevluchte kunstenaars en verzamelaars hun kunstbezit toevertrouwden aan het Stedelijk Museum. In een speciaal daartoe gebouwde bunker in de duinen hielden directeur David Roëll en conservator Willem Sandberg de wacht over meer dan 500 collecties, terwijl het Stedelijk tijdens de oorlogsjaren open bleef.

Het boek is zeer handzaam, ligt aangenaam in de hand én de schat aan informatie is bijzonder snel terug te vinden. Kijk eens naar de inhoudsopgave met foto per hoofdstuk en laat je vervolgens op sleeptouw nemen. De vormgever weet wanneer hij foto’s groot moet brengen en evengoed wanneer hij op de rem dient te gaan staan. Onderbroken door een tijdlijn en ondersteund door een duidelijke baseline bij elk hoofdstuk, kun je in deze catalogus onmogelijk verdwalen.

Tot aan de lijst met voetnoten toe valt het oog voor detail op. Hier is weinig aan het toeval overgelaten. Het oogt bovendien erg afwisselend, zonder de lijn van het stramien kwijt te raken. Het naaien van de katernen van 32 pagina’s bevordert alleen niet meteen het openliggen. Dat we dit soort publicaties méér hebben gezien, bleek uiteindelijk geen bezwaar voor de jury, die geleidelijk een consensus bereikte over dit uitgekiende boek. Het Stedelijk in de oorlog is een catalogus die zijn publieksfunctie waardig en met gevoel voor traditie vervult.