Sinds 2007 draagt kunstenaar Alex Farrar bij professionele kunstgelegenheden een zelf genaaid pak, een doorsnee grijs herenpak dat hij met de hand in elkaar heeft gestikt. Zodra hij het pak aantrekt – alleen bij presentaties, openingen, studiobezoeken en andere kunstgebeurtenissen – is hij in de rol van kunstenaar. Farrar is geen kleermaker, dus het pak is geen strak gesneden, technisch volmaakt exemplaar, maar wel door hem zo goed mogelijk in elkaar gezet. Na ongeveer twee jaar valt het pak uit elkaar; de handgestikte naden zijn dan versleten. Dan maakt hij weer een nieuw pak; door de naaiervaring wordt het pak elke keer een beetje beter.
Dit kleine, onvolkomen boekje volgt de levens van het pak, en dus van de kunstenaar. Het bevat lijsten van de gelegenheden waarbij Farrar het pak droeg, entreekaartjes en andere memorabilia van de evenementen die hij bezocht, een aantal artikelen en interviews die ingaan op de functie, het gebruik, de context en de waarde van het pak. Het boek is – zoals het pak – rafelig, hier en daar ongewild en gewild scheef, vlekkerig in risotechniek gedrukt (blauw en zwart). Bij een paar keer openslaan valt het onprofessionele handbindwerk bijna uit elkaar. Al deze gebreken passen niet bij De Best Verzorgde Boeken. Toch is de jury gecharmeerd van de specifieke aanpak van The ‘suit’. Het ‘niet-verzorgd zijn’ is deel van zijn uitdrukkingskracht. The ‘suit’ vertegenwoordigt een andere, tegendraadse benadering van wat een boek is, wat een boek kan doen en legt onder andere bloot hoe sommige jonge boekenmakers en studenten het medium onderzoeken, uitkleden en inhoud geven.